ஹோம்வொர்க்

விச்சுவின் மனதில் பாறாங்கல் ஏறியிருந்தது. காய்ச்சல் உள்ளதா என்று பத்தாவது முறையாக கழுத்தில் வைத்துப் பார்த்தான். இல்லை.

“தலை வலிக்குது, அம்மா”

“மிஸ்ட்ட அடி வாங்கி முடித்ததும் எல்லாம் சரியாகி விடும்”, கோபத்துடன் கூறிக் கொண்டே புத்தகங்களை விச்சுவின் பையில் திணித்தாள் அம்மா.

”என்னை பார்த்தால் பாவமா இல்லை”

“நேற்று ஹாரி பார்ட்டர் பார்த்த போது, ஹோம்வொர்க் செய்ய சொல்லி கத்திக் கொண்டே இருந்தேனே? அப்போது உனக்கு பாவமா இல்லையா?”

விச்சு இன்னமும் ஹோம்வொர்க்கை முடிக்கவில்லை. உட்கார்ந்தால் ஒரு மணி நேரம் ஆகும். எனவே இனிமேலும் முடியாது. லீவு போடவும் அம்மா விடவில்லை.

ச்சே... இந்த ஹோம்வொர்க்கை யார் கண்டுபிடிச்சாங்க?

சமீப காலமாய் விச்சுவின் கிளாஸ் மிஸ் நீண்ட பிரம்பை கொண்டு வருவது அவனது நடுக்கத்தை அதிகரித்தது.

இன்னும் எத்தனை வருஷம் இந்த பிரச்சனை? விரல் விட்டு எண்ணினான். ஸ்கூலில் ஏழு வருஷம் ... அப்புறம் காலேஜ் மூன்று வருஷம் ... என்ஜினியரிங், டாக்டர் என்றால் மேலும் ஒன்றிரண்டு வருஷம் ... ஓ ... நோ ... அதெல்லாம் படிக்கக் கூடாது.

வாசலுக்கு வந்தான். தூறல் விழுந்து கொண்டிருந்தது! அவனுள் உற்சாகம் தோன்றியது.

வாவ்! மழைன்னா லீவு விடுவாங்களே!

டிவீயை ஆன் பண்ணி நியூஸைப் பார்த்தான். புயல் சின்னமாம். குட்! பக்கத்து மாவட்டங்களிலெல்லாம் லீவு விட்டு விட்டார்கள். வெரிகுட்! நம் மாவட்டத்தில் ... வாட் இஸ் திஸ்? அறிவிப்பு ஒன்றும் இல்லையே?

கலெக்டர் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார் ... தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறாரோ?

“பஸ் வந்து விட்டது விச்சு”

பஸ்ஸில் செல்லும் போதெல்லாம் மிஸ் இன்று கிளாஸிற்கு வரக்கூடாது என்று ப்ரே பண்ணினான். யார் யாருக்கோ வைரஸ் காய்ச்சல் வருகிறதாம். நம் மிஸ்ஸிற்கு மட்டும் ஏன் வரமாட்டேன்கிறது என கவலைப்பட்டான்.

வகுப்பிற்குள் நுழைந்த போது மிஸ் அவனுக்கு முன்பாக இருந்ததை பார்த்தான். பிரம்பு அவர்களுக்கு முன்பாக இருந்ததையும் பார்த்தான்.

விச்சுவின் காய்ச்சல் எகிறியது. கால்களும் நடுங்க ஆரம்பித்தன. பில்டிங் ஸ்டிராங், பேஸ்மெண்ட் வீக் என்ற வடிவேலு டயலாக் தேவையில்லாமல் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

“சப்மிட் யுவர் ஹோம்வொர்க் நோட்ஸ்”

மற்றவர்களைப் போல விச்சுவும் நோட்டை டேபிளில் அடுக்கினான்.

மிஸ் ஒவ்வொன்றாக எடுத்து திருத்த அவன் கண்கள் தன் நோட்டிலிருந்து அகலவில்லை.

இன்னும் பத்து நோட்டுதான்.

அவனுக்கு பதட்டம் கூடியது.

ஆறு நோட்டு.

தலையில் கையை வைத்துக் கொண்டான்.

நான்கு நோட்டு.

வியர்வையை துடைத்தான்.

மூன்று நோட்டு.

அப்போது கிளாஸ் வாசலில் ஒரு மிஸ் தோன்றி, “விஷால், எச்.எம். இஸ் காலிங் யூ”

விச்சு குஷியானான். எச்.எம். ரூமிற்கு சென்று, விஷயத்தை கேட்டு விட்டு, ஒரு பத்து நிமிடம் கழித்துதான் வரவேண்டும். அதற்குள் பாடத்தை ஆரம்பித்து விடுவார்கள் என்று கணக்கு போட்டுக் கொண்டே எழுந்தான்.

தன் கையில் இருந்த பேப்பரை மீண்டும் சரிபார்த்த வாசல் மிஸ், “சாரி ... சாரி ... நாட் விஷால். இட் இஸ் விக்னேஷ்”

விக்னேஷ் எழுந்து வெளியே செல்ல விச்சுவின் முகம் காற்று போன பலூனாய் தொங்கியது.

இரண்டு நோட்டு.

ஒரு நோட்டு.

எடுத்து விட்டார்கள்.

விச்சுவின் நோட்டையே மிஸ் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த இருபது வினாடியும் இருபது யுகமாய் அவனுக்கு கழிந்தது.

“விஷால் ... வாட் இஸ் திஸ்?”

“ஹோம்வொர்க் ... நோட் ... எழுத ...”, என்று விச்சு இழுத்துக் கொண்டிருந்த போதே இடைமறித்த மிஸ், “எழுதி வீட்டில் வைத்து விட்டு இதை கொண்டு வந்து விட்டாய்”

மிஸ் உயர்த்திப் பிடித்த நோட்டை பார்த்தான். அது அம்மாவின் கோல நோட்டு!

“ஓகே. இதை மூன்று நாட்கள் கழித்து தருகிறேன்”, என்று கோல நோட்டை ஹேண்ட் பேகில் திணித்த மிஸ், “ஹோம்வொர்க்கை நாளை சப்மிட் பண்ணு!”, என்றார்.

தேங்க்ஸ்மா!

**ம்ணிமேகலை பிரசுரம் “என் பள்ளிக்கூடத்திற்கு வந்த ரோபோ” என்ற புத்தகத்தில் வந்த கதை**